Niet alles hoeft luid te zijn om je levend te voelen

Deze week heb ik een verschuiving opgemerkt in de manier waarop we interfaces ontwerpen—weg van brute efficiëntie, en richting iets menselijks. Niet noodzakelijkerwijs speelser of kleuriger, maar meer doordacht. Alsof het begrepen wil worden.

Het nieuwe menu van Airbnb is een perfect voorbeeld. De iconen animeren met een soort stille vreugde—niets opzichtig, gewoon bedoeld, tastbaar en kalm. Elke beweging voelt alsof het erbij hoort. Zelfs hun nieuwe iconografie vermijdt de typische steriele uniformiteit. Er is karakter, zachtheid, en een gevoel van merk in elke pixel.

Je kunt zeggen dat ze tijd hebben genomen om te vragen: hoe zou dit moeten aanvoelen? Niet alleen hoe zou dit moeten werken.

Material Design 3.0 beweegt op een vergelijkbare manier. In plaats van rigide raster en schaduwen, omarmt het zachtheid, vloeiende beweging en persoonlijke expressie. Het systeem houdt alles nog steeds op zijn plaats, maar laat ruimte voor het merk—en de gebruiker—om te ademen.

Wat voor mij opvalt is dit: expressief ontwerp is geen decoratie. Het is een beslissing. Een signaal. Een stille manier om te zeggen we hebben nagedacht over hoe dit zou moeten aanvoelen.

En dat voelt als vooruitgang.